Zabierając się do tej zabawy, należy zdawać sobie sprawę, że dla jednej puszki jest ona nieopłacalna. Na powierzchni blachy ocynowanej znajduje się lakier zabezpieczający lub nadruk. Ilość cyny i stali też nie jest oszałamiająca. Zjawisko odzysku surowców ma sens dopiero przy posiadaniu kilku lub kilkunastu puszek. Warstwa cyny na powierzchni blachy stalowej jest cienka ale za to bardzo czysta, bez ołowiu, który wciąż występuje w różnych lutowiach.

Metoda najprostsza to pocięcie puszek w kawałki, paski blachy i wytworzenie z niej chlorku cyny. Potrzebny jest do tego np. chlorek miedzi. Blachę wcześniej pociętą w paski zanurzamy w zielonym roztworze chlorku miedzi, już po kilku sekundach obserwujemy, że w miejscu lśniącej srebrzystej blachy cynowej pojawia się nalot miedzi. Można go od razu zetrzeć z powierzchni blachy i znów zanurzyć blaszkę. Blaszkę wyjmujemy jak tylko zauważymy prześwitywanie stali spod warstwy cyny. Wkładamy kolejną blaszkę, i kolejną , Roztwór z początku zielony stopniowo zmieni się w jaśniejszy żółto brązowawy lekko zanieczyszczony chlorkiem żelaza. Część miedzi opadnie na dno więc docelowo roztwór należy odcedzić z metalicznej miedzi - jak ją wykorzystać patrz porada "Jak majsterkowicz może chronić środowisko przed odpadami miedzi?".

Otrzymany roztwór rozpuszczonych chlorków, możemy wprost skrystalizować lub poddać odzyskowi cyny za pomocą blachy cynkowej - jak ją otrzymać patrz porada - "Jak uzyskać ładną katodę cynkową?". Zanurzenie blachy w roztworze powoduje osadzanie się metalicznej cyny na powierzchni blachy, którą można zetrzeć ściereczką , a następnie uzyskany metal przetopić. Można też rozdzielić sole metodą różnić w rozpuszczalności w różnych temperaturach.

Uwagi i spostrzeżenia

• •Dalsze spostrzeżenia w zakresie źródeł surowców i odczynników dostępnych w codziennych śmieciach.