Umowa na czas określony – jest korzystna dla tych pracodawców, którzy nie chcą zatrudniać pracowników bezterminowo. Ten rodzaj umowy zakłada istnienie więzi prawnej między stronami przy określonym czasie, który ustalają strony. Często jednak jest tak, że to pracodawca ustala okres, na który zamierza zatrudnić pracownika. Należy w tym przypadku pamiętać o dwóch kwestiach. Możliwości zapisania w umowie dłuższej niż 6 miesięcy dopuszczalności jej wypowiedzenia i w określonych okolicznościach przekształcenie umowy terminowej w bezterminową. Jeżeli umowa jest krótsza niż 6 miesięcy, wówczas warto wpisać postanowienie, w którym strony przewidują dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

Umowa na czas wykonywania określonej pracy – znajduje zastosowanie, gdy strony nie są w stanie w momencie jej zawarcia określić konkretnej daty, po upływie której określona umową praca zostanie wykonana. Ważne jest więc, aby wtedy precyzyjnie określić rodzaj pracy. Są to wszelkiego rodzaju prace sezonowe, które wykonujemy w zależności od pór roku przez ustalony czas.

Umowa na czas zastępstwa – zawierana jest w przypadku zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności. Nie musi być tutaj podany konkretny termin zakończenia tej umowy, może być to zdarzenie, np. powrót pracownika po urlopie macierzyńskim.

Umowa w celu przygotowania zawodowego młodocianych – może być zawarta z osobą młodocianą, która ukończyła gimnazjum i przedstawiła świadectwo stwierdzające brak przeciwwskazań do wykonywania danego rodzaju pracy. W przypadku tej umowy stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące umów o pracę na czas nieokreślony. W drodze wyjątku, gdy pracodawca zatrudnia większą ilość młodocianych, może z nimi zawierać umowę na czas określony, ale nie krótszy niż okres kształcenia. Nauka zawodu trwa nie krócej niż 24 miesiące i nie dłużej niż 36 miesięcy.