W przypadku pożyczania większych kwot warto potwierdzić to na piśmie, czyli sporządzić odpowiednią umowę. Powinna ona zawierać imiona i nazwiska stron, ich adresy, daty urodzenia, numery dowodów osobistych, a także datę i miejsce zawarcia umowy, kwotę pożyczki, termin jej oddania, ewentualne odsetki i raty. Pozwoli to na uniknięcie nieporozumień przy spłacie pożyczki.

Umowę można zarejestrować u notariusza w przypadku gdy chodzi o znaczną sumę pożyczki, a umowa zawiera zapisy dotyczące zabezpieczeń pożyczki czy spłaty odsetek.

Zabezpieczenie pożyczki można ustanowić na kilka sposobów:
- poprzez zastaw cywilny, czyli przekazanie przedmiotu zastawu wierzycielowi,
- poprzez zastaw rejestrowy - przekazanie przedmiotu następuje w przypadku niewywiązania się z umowy,
- poprzez poręczenie drugiej osoby.

Pożyczki są objęte podatkiem od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%. Płaci go pożyczający (pożyczkobiorca, dłużnik). Jednak istnieją kwoty wolne w zależności od stopnia pokrewieństwa.

W przypadku małżonka, dzieci, rodziców, rodzeństwa, wnuków, dziadków, macochy, ojczyma i pasierbów pożyczki są całkowicie zwolnione z podatku. Jednak jeśli kwota pożyczki przekracza 9637 zł, w ciągu 14 dni trzeba powiadomić o tym urząd skarbowy, wypełniając deklarację PCC-3.

W przypadku teściów, zięcia i synowej obowiązuje podatek 2% od nadwyżki powyżej 9637 zł. Czyli jeśli pożyczamy 10000 zł, płacimy podatek od 363 zł, wypełniając także deklarację PCC-3.

W przypadku pozostałych osób obowiązuje podatek 2% od nadwyżki powyżej 5000 zł, maksymalnie 25000 zł od większej ilości osób. Wypełniamy wtedy również deklarację PCC-3.

Jeśli fiskus dowie się jakimś cudem o utajnionej pożyczce lub o niezłożeniu deklaracji PCC-3, ma prawo nałożyć podatek w wysokości 20%.